Kiedy lekarze zdiagnozują u naszego dziecka niedosłuch, czujemy zaskoczenie i niepokój. W pierwszych miesiącach życia dziecka wszystko wydawało się w porządku. Niepokojącym sygnałem, który dał nam jednak do myślenia, był brak rozwoju mowy. W wielu poradniach mogliśmy słyszeć: „może to problem w skupieniu uwagi lub początek spektrum autyzmu”. Jednak po wielu badaniach diagnoza nie była taka oczywista. Dopiero kiedy zdecydowaliśmy się oddać dziecko w ręce otolaryngologa (audiologa), wszystko stało się jasne: problemy wynikają z niedosłuchu. Nasze dziecko nie mówi, ponieważ sygnały, które do niego docierają, nie mogą być przekształcone w wrażenie słuchowe.
Czym jest niedosłuch?
Niedosłuch to zaburzenie od strony narządu słuchu, który polega na problemie w przewodzeniu dźwięku lub jego odbiorze. W niedosłuchu przewodzeniowym problem ogranicza się do zmian w przewodzie słuchowym zewnętrznym, błonie bębenkowej lub w uchu środkowym. Niedosłuch odbiorczy jest dysfunkcją ucha wewnętrznego lub nerwu słuchowego. Występuje także połączenie obu tych typów niedosłuchu – wtedy mówimy o niedosłuchu mieszanym. Ważny jest także moment pojawienia się zaburzenia – dzielimy go na prelingwalny (przed rozpoczęciem kształtowania się mowy; wrodzony), perilingwalny (w czasie rozwoju mowy) i postlingwalny (po okresie kształtowania się mowy).
- uszkodzenie słuchu w stopniu lekkim (od 21 dB do 40 dB);
- uszkodzenie słuchu w stopniu średnim (od 41 dB do 70 dB);
- uszkodzenie słuchu w stopniu znacznym (od 71 do 90 dB);
- uszkodzenie słuchu w stopniu głębokim (powyżej 91 dB).
Jakie są przyczyny powstania zaburzeń słuchu?
- urazy okołoporodowe;
- zażywanie leków ototoksycznych (uszkadzających komórki słuchowe) przez matkę w czasie ciąży;
- wcześniactwo;
- infekcje wirusowe (świnka, różyczka, półpasiec czy grypa);
- obciążenie genetyczne – występowanie niedosłuchu w rodzinie;
- przebywanie w hałasie – głośna muzyka, głośne zabawki;
- zatkanie przewodu słuchowego zewnętrznego (korek woskowinowy, mały przedmiot);
- przewlekłe zapalenie ucha zewnętrznego lub środkowego;
- urazy błony bębenkowej.
Niedosłuch u dzieci wykrywa się najczęściej około przełomu 2.-3. roku życia. W Polsce istnieje Program Powszechnych Przesiewowych Badań Słuchu u Noworodków (realizowany dzięki Fundacji WOŚP) – pomaga on odpowiednio wcześnie wykryć niedosłuch u dzieci z tzw. grupy ryzyka. Badania te trzeba jednak powtarzać cyklicznie co pół roku, aż do ukończenia 2.-3. roku życia. Słuch i mowa dziecięca w tym okresie rozwijają się najszybciej – każde zaburzenie powoduje opóźnienia rozwoju mowy lub jej zatrzymanie.
Jak pomóc dziecku, u którego została wykryta wada słuchu?
W zależności od miejsca i stopnia uszkodzenia narządu słuchu proponuje się aparat słuchowy lub wszczepienie implantu ślimakowego. Po wnikliwie przeprowadzonych badaniach słuchu i konsultacjach ze specjalistami nasze dziecko zostanie wyposażone w odpowiednią protezę słuchu.
Liczy się czas! – Im szybciej nasze dziecko nauczy się korzystać z aparatu słuchowego/implantu ślimakowego, tym wcześniej może zostać objęte terapią logopedyczną. Odpowiednio wdrożone wychowanie słuchowe może pomóc dziecku w rozwijaniu mowy na podobnym poziomie co u jego rówieśników.
Szukasz konsultacji, diagnozy lub terapii logopedycznej online? Zobacz polecanych logopedów online i uzyskaj pomoc dzięki wizycie logopedycznej przez Internet. https://www.dobrylogopeda.edu.pl/logopeda-online
